اي آنکه طلبکار خدائي، به خودآ / از خود بطلب، کز تو، خدا نيست جدا

اول به خودآ، چون به خودآئي، به خدا / اقرار نمايي، به خدائي خدا . . .

اي خدايا از بَرِ هر حکمتت ، حکمت درست

ليک , دل از بر تنها شدن حکمت نَجُست . . .

خدايا

من بي تو دمي قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مويي

يک شکر تو از هزار نتوانم کرد . . .

در ميان گونه گونه مرگ ها

تلخ تر مرگي ست، مرگ برگ ها

زان که در هنگامه ي اوج و هبوط

تلخي مرگ ست با شرم سقوط

وز دگر سو? خوش ترين مرگ جهان?

-زانچه بيني? آشکارا و نهان-

رو به بالا و ز پستي ها رها

خوش ترين مرگي ست، مرگ شعله ها ...