مي توانم بعد از اين، با اين خدا
دوست باشم، دوست، پاک و بي ريا

سفره ي دل را برايش باز کنم

مي توان درباره ي گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت

مي توان با او صميمي حرف زد
مثل باران قديمي حرف زد

مي توان تصنيفي از پرواز خواند
با الفباي سکوت آواز خواند

مي توان مثل علف ها حرف زد
با زباني بي الفبا حرف زد

مي توان درباره ي هر چيز گفت
مي توان شعري خيال انگيز گفت

مثل اين شعر روان و آشنا:
پيش از اينها فکر مي کردم خدا…

بسم الله الرحمن الرحيم و صلي الله علي محمد و آله الطاهرين

دل شيخ نشابور، دل پير هرات است * * * دل نور محمد عطر صلوات است

دل گفتم و اين دل سجاده‌ي مکه است * * * تسبيح مدينه است مهر عتبات است

در بارش خنجر دل تازه کن و روح * * * لب تشنه­تر از دل چشمان فرات است

هوهو زدن دل عشق است و جنون است * * * حق حق زدن روح صوم است و صلاه است

شعر از سر من دست برداشته اما * * * بالاي سرم باز ابر کلمات است

پايان من و دل آغاز شگفتي است * * * مي‌ميرم و مرگم در قيد حيات است