يک لحظه ساکت باش...

چه مي شنوي؟

آيا صداي بال و پر ملائک را مي شنوي که به ميهماني عزيز خدا ميروند؟

آيا صداي کهکشانها را مي شنوي که از عظمت خدا سربه سجود و خضوع نهاده اند

آيا صداي گريه ي کودکي را مي شنوي که از ناراحتي امامش ناراحت است و پر غصه؟

آياصداي آب را مي شنوي ؟ انگار نغمه هاي زيباي داوود را مي خواند؛

آيا صداي کوه را مي شنوي؟ حتم دارم هنوز هم از جذبه ي نگاه علي در حال فرو ريختن است و چه خوشحال است از اين فروريختن؛

اصلا آيا صدايي مي شنوي؟

صداي خودت را که بايد بشنوي آن را هم نمي شنوي؟

خب معلوم است وقتي زبان قلبت را بسته اي و زبان جسمت را باز کردي وضع همين است.

طوفان حرف هاي اضافه است که از اين حفره ي تاريک تنگ کوچک بيرون مي آيد؛

اگر اين حرف هاي اضافه را به زباله دان دور افتاده ترين و غيرقابل دسترسي ترين مکان مغزت بفرستي آنگاه زبان قلبت باز شده و تو نه تنها صداي تسبيح کل آفرينش را مي شنوي بلکه تمام آفرينش را انعکاس دل خود مي يابي که مي گويند : سبوح قدوس رب الملائکة و الروح...

سلام

التماس دعا .