سلام

آتشي نمى سوزاند “ابراهيم” را

و دريايى غرق نمي کند “موسى” را

مادري،کودک دلبندش را به دست موجهاى خروشان “نيل” مي سپارد

تا برسد به خانه ي فرعونِ تشنه به خونَش

ديگري را برادرانش به چاه مى اندازند

سر از خانه ي عزيز مصر درمي آورد

مکر زليخا زندانيش مي کند ، اما عاقبت بر تخت ملک مي نشيند

از اين “قِصَص” قرآنى هنوز هم نياموختي؟!

که اگر همه ي عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند

و خدا نخواهد ، نمي توانند

او که يگانه تکيه گاه من و توست

پس ؛

به “تدبيرش” اعتماد کن ،

به “حکمتش” دل بسپار ،

به او “توکل” کن ؛

و به سمت او “قدمي بردار” ،

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشيني