اي شهيدان:

ما بعد از شما هيچ نکرديم.

لباس هاي خاکي تان را در ميدان هاي مين و لابه لاي سيم خاردارها رها کرديم،عهدمان را شکستيم و دعاي عهد را فراموش کرديم،زمان ندبه و سمات را گم کرديم.

شربت هاي صلواتي را با نسيان بر زمين ريختيم و به عطش خنديديم.

بر تصاوير نوراني تان روي ديوارهاي شهر رنگ غفلت پاشيديم و پوستر تبليغاتي نصب کرديم.

تاول شيميايي را از ياد برديم و غيرت ها را به بهايي اندک فروختيم عشق را به بازي گرفتيم و از خونهايتان به راحتي گذشتيم.

اما باز هم اميدي هست!

آري ! تا ولايت هست هنوز اميد داريم.