گاهي به دلتنگي خدا فکر ميکنم...
اگه دو روز مخاطب خاصمون جوابمونو نده چقدر بي قراريم؟
تازه اگه يکي دوروبرت باشه که هي بگه: نگفتم به دردت نميخوره؟ ولش کن بابا...
اما هرچي بگن بازم دلتنگ مخاطب خاصيم و هي ميزنگيم...
حالا بيبن خدا که ايييين همه ارج و قرب و بزرگي بين همه آفريده هاش بهمون داده چه حالي ميشه وقتي چشم به راه دو رکعت نمازمون ميمونه و ما....
تصور کن حالشو پيش شيطون و بقيه فرشته ها
... خيلي تنهاس مگه نه؟؟؟