مولايم!

چشم‌ها‌يم را به كوچه ي خلوت تنهايي دوختم تا شايد بيايي و چشم‌ها‌يم را از انتظار بيرون آوري. نگاه منتظرم را به هر سو دوختم تا تو را ببينم. آن قدر گريستم كه پلك‌ها‌يم آهسته آهسته روي هم آمد، ولي خبري از آمدن تو نشد. به خود گفتم انتظار چه قدر سخت است! چشم به راه بودن چقدر سخت است! به خود گفتم اي عاشق خسته دل! برخيز كه معشوق تو از اين كوچه گذر نخواهد كرد. برخيز و جاي ديگري منتظر او بنشين!