در سراپرده چشمان خود آن چشم به راه!

نازنينا! نفَسى اسبِ تجلّى زين كن

كه زمين، گوش به زنگ ست و زمان، چشم به راه

آفتابا! دمى از ابر برون آ، كه بُوَد

بى تو منظومه امكان، نگران، چشم به راه


اللهم عجل لوليک الفرج

عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِيِّ قَالَ: سَمِعْتُ أبَا الْحَسَنِ عَلِيَّ بْنَ مُوسَى الرِّضَا عليه السلام يَقُولُ: رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً أحْيَا أمْرَنَا. فَقُلْتُ لَهُ: وَ كَيْفَ يُحْيِي أَمْرَكُمْ؟ قَالَ: يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاسَ، فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ‏ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا.

هروي گويد: از امام رضا (عليه السلام) شنيدم که مي‌فرمود: خداوند رحمت کند بنده‌اي را که امر ما را زنده کند. عرض کردم: چگونه امر شما را زنده کند؟ فرمودند: دانش‌هاي ما را فراگيرد و آن‌ها را به مردم آموزش دهد. زيرا اگر مردم زيبايي‌هاي سخن ما را دريابند، قطعاً از ما پيروي خواهند کرد.

عيون أخبار الرضا (عليه السلام)، ج 1، ص 307