سحر که از کوه بلند ، جام طلا سر مي زنه
بيا بريم صحرا که دل ، بهر خداش پر مي زنه
بيا بريم جون کيجا ، دنبال اون مردِ جوون
تا دامنِ چين دارِ خود ، پُر بکنيم لاله و ريحون
مرغک زيبا ، روي چمن ها ، مي خونه
نغمه ي شورش ، کرده دلم را ، ديوونه
دفتر گل در مکتب بستان ، بگشوده ست
بلبل از آنها ، درس وفايي ، مي خوونه
ما همه اهل صفاييم ، بنده ي خاص خداييم، چشمه‌ي مهر و وفاييم