حرفي بگوي و از لب خود كام ده مرا ساقي زپا فتاده شدم جام ده مرا
فرسود دل ز مشغله جسم و جان بيا بستان زخود فراغت ايام ده مرا
رزق مرا حواله به نامحرمان مكن از دست خويش باده گلفام ده مرا
بوي گلي مشام مرا تازه مي‌كند اي گلعذار بوسه به پيغام ده مرا
بنما تبسمي و خزانم بهار كن اي نخل بارور گل بادام ده مرا
عمرم برفت و حسرت مستي زدل نرفت عمري دگر زمعجزه جام ده مرا
اي عشق شعله بر دل پر آرزو بزن چندي رهايي از هوس خام ده مرا
جانم بگير و جام مي از دست من مگير اي مدعي هر آنچه دهي نام ده مرا
مرغ دلم به ياد رفيقان به خون تپيد يا رب اميد رستن از اين دام ده مرا
بشكفت غنچه دلم اي باد نوبهار خندان دلي بسان «امين» وام ده مرا
