ضرورت ايجاد همبستگي از منظر قرآن

قرآن کريم به عنوان يکي از دو ثقل اکبر در آيات متعددي مسلمانان را از تقرفه، نهي کرده است و به آن‌ها دستور صبر در برابر هم‌ديگر را داده است. خداوند در سوره‌ي انفال، آيه‌ي 46 مي‏فرمايد: «... وَ لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ ريحُکُم وَاصْبِرُوا أِنَّ الله مَعَ الصَّابِرين؛ و همه با روح وحدت ايماني پيرو فرمان خدا و رسول باشيد و هرگز راه تفرقه را نپيماييد که در اثر آن ضعيف شده و قدرت و عظمت شما نابود مي‏شود و يک دل و صبور باشيد که خدا با صابران است.» در اثر اختلاف، شيرازه‌ي يک جامعه از هم مي‌پاشد و مولود شوم اختلاف حالت ضعف و عقب ماندگي فرسايشي است. زماني که بذر تفرقه در افراد و گروه‌ها پاشيده شود، آنان در برابر حوادث آن چنان سست و ضعيف مي‌شوند که اميد هيچ پايداري آنان در برابر مشکلات نيست و اين دقيقاً همان چيزي است که دشمن هر جمعيتي به دنبال آن است.

در جاي ديگر قرآن کريم مي‌فرمايد: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا؛[4]همگى به ريسمان (دين) خدا چنگ بزنيد و پراکنده و گروه گروه نشويد.» در اين آيه به دو چيز امر شده است، يکي اعتصام و چنگ زدن به ريسمان الهي و دوم اجتماع بر اين کار. مقام معظم رهبري در شرح اين آيه مي‌فرمايند: «اعتصام به حبل‏اللَّه براى هر مسلمان يک وظيفه است؛ اما قرآن اکتفا نمى‏کند به اين که ما را به اعتصام به حبل‏اللَّه امر کند، بلکه به ما مى‏گويد که اعتصام به حبل‏اللَّه را در هيأت اجتماع انجام بدهيد؛ «جميعاً»، همه با هم اعتصام کنيد و اين اجتماع و اين اتحاد، يک واجب ديگر است. بنابراين، علاوه بر اين که مسلمان بايد معتصم به حبل‏اللَّه باشد، بايد اين اعتصام را به همراه ديگرِ مسلمان‌ها و هم دست با آن‌ها انجام دهد.»