خدايا:
دوستت دارم
نه تنها براي آنچه که هستي،بلکه براي آنچه که هستم،هنگامي که با توام.
دوستت دارم،

نه تنها براي آنچه که از خود ساخته?اي،بلکه براي آنچه که از من مي?سازي.

دوستت دارم،

براي بخشي از وجودم که تو شکوفايش مي?کني؛

دوستت دارم،

چون دست بر دل فسرده?ام مي? نهي،زنگارهاي بي?ارزش و بي?مقدار به سويي مي?زني،و نور مي تاباني بر گنجينه?هاي پنهاني که،تاکنون در ژرفا مانده بودند.

دوستت دارم،

چون ياريم مي?کني،که از تخته پاره?هاي زندگي،نه يک کپر،که معبدي در خور بنا نهم.

کمک مي?کني،که کار روزانه?ام،نه يک سرشکستگي،بلکه ترنم ترانه?اي باشد.

دوستت دارم،

چون بيش از هر کيش و آييني به رويش من ياري رسانده?اي.

فراتر از هر سرنوشتي،شادي را به من ارزاني داشتي.

اين همه را هديه داده?اي،بي هيچ تماسي، کلامي و يا اشارتي.به اين کار توانا گشته?اي،چون خود بوده?اي،آر ي اين است دوست بودن در نهايت معنا