عالم همه سر به سر رباطيست خراب

در جاي خراب هم خراب اوليتر

فارغ دل آن کسي که مانند حباب

هم در سر ميخانه سرانداز شود

اين مدت عمر ما چو گل ده روز است

خندان لب و تازه‌روي مي‌بايد بود

نه هفت هزار ساله شادي جهان

اين محنت هفت روزه غم مي‌ارزد

گويند شب آبستن و اين است عجب

کاو مرد نديد از چه آبستن شد

باور نکني خيال خود را بفرست

تا در نگرد که بي‌تو چون خواهم خفت

غم در دل تنگ من از آن است که نيست

يک دوست که با او غم دل بتوان گفت

پر آب دو ديده و پر از آتش دل

خاک ره او شدم به بادم برداد

من جهد همي‌کنم قضا مي‌گويد

بيرون ز کفايت تو کاري دگراست

دلها همه در چاه زنخدان انداخت

وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

زان روي که از شعاع نور رخ تو

خورشيد منير و ماه تابنده شده‌ست

پيداست از آن ميان چو بربست کمر

تا من ز کمر چه طرف خواهم بربست

گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا

شادي همه لطيفه گويان صلوات

دستارچه‌اي پيشکشش کردم گفت

وصلم طلبي زهي خيالي که توراست

مشنو سخن خصم که بنشين و مرو

بشنو ز من اين نکته که برخيز و بيا