دري به صدا در آمد: تق تق تق
کبوتري بالهاي عشقش را
با گوهر محبت سيراب ميکرد
در آن سوي رودخانه هاي متلاطم،
پرندگان از چاوشي خواني بلبلکان مست
در بزم نشسته اند
گوش کن صداي پاي خدا را از اوج اين آبشار ميشنوي ،
گوش کن!
خدا ميخواند
از دهان بلبلان هميشه مست
ببوي!
آيا به مشامت آشناست
خدا همچنان بوي بهشت را به مشاممان ميرساند
و پيغام سروش را به معبد دلفي قلبمان !
که اي انسان
من آفريدگار توآم
من نيز عاشقم
من نيز عاشقم ...