فيض کاشانى

الا يا ايها المهدى، مدام الوصل ناولها
که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکلها
صبا از نکهت کويت نسيمى سوى ما آورد
ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها
چو نور مهر تو تابيد در دلهاى مشتاقان
ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها
دل بى‏بهره از مهرت، حقيقت را کجا يابد
حق از آيينه رويت، تجلى کرد بر دلها
به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبان را
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
به حق سجاده تزيين کن، مَهِل محراب و منبر را
که ديوان فلک صورت، از آن سازند محفلها
شب تاريک و بيم موج و گردابى چنين هايل
ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحلها
اگر دانستمى کويت، به سر مى‏آمدم سويت
خوشا گر بودمى آگه، ز راه و رسم منزلها
چو بينى حجت حق را، به پايش جان فشان اى فيض!
متى ما تلق من تهوى، دع الدنيا و اهملها .