ز سر هم نفسي با دو نفس آلوده

شدم آغشته به عصيان و سپس آلوده

مرغ باغ ملکوتم که به مرداب گناه
...
پر و بالم شده چون بال مگس آلوده

اين گنه چيست که يک قطره اي از آن کافيست

تا شود از اثرش رود ارس آلوده

قالي مسجد اگر فرش فقيهان نشود

شود از پاخور هر ناکس و کس آلوده

روز محشر که فقط گوهر خالص طلبند

ره به جايي نبرد خير هوس آلوده

مقصدم نور علي نور بود اما حيف

محفل آلوده، دل آلوده، فرس آلوده

گر بنا هست نگاهت سوي پاکان باشد

چه کند بي نظر چشم تو پس آلوده

فقط از کرببلا فيض سلامش مانده

گشته اين ديده ي بيمار ز بس آلوده