داوند...
آنان که به ابليس و غير اقتدا کرده اند بنده را از توان و قدرت غير از تو مي ترسانند
و جهت نگاه و چشم ها را به راهي غير از راه تو مي کشانند تا هدف همان شود که رانده شده از درگاهت مي خواهد و در پي آن است ، گمراهي
و بنده که عشق و روح تو را به جان خويش ريخته و رخت عاشقي به توسل تو آويخته از خويش مي پرسد که وقتي همه ي جهت و سمت و امکان تويي و بس و گاهي که به هر سو که رو کني حضور تو مشهود و ديگر هيچ
و زماني که همه ي بود و نبود و هست و نيست بنده و وجودش با تو اندازه مي شود و لاغير
آيا اين همه کافي نيست که پاي کسي ديگر و سمتي ديگر و جايي ديگر در ميان باشد...
آخر پروردگار وقتي همه ي مختصات بنده و مساحت هستي به مدار تو ختم مي شود و بس
و وقتي تو براي همه ي راز و همه ي نياز کفايت مي کني و هر چه که معقول ، انسان بخواهد عطا مي کني
چه حاجت به غير ، که بنده به سراغش رود و هدايت و همراهي تو را از کف بدهد و ديگر هيچش راهنما نباشد
و اين ها همه چرا وقتي تو ، تنها تو براي بنده کافي و مطلقي ...