تاريکي هـر چقدر سياه باشد ...

نور ناخود آگاه ماه است که دل آن را ميشکافت...

خود را با تمام احساس به شفافي آب ميرساند...

تا خاک را با احساسش،با خود همراه کند...

تا ناني برساند بر دست آن گرسنه اي که ...

زيبايي انسانيتش پشت زشتي روح ديگري پنهان شده...

"""و اين زيبايي احساس توست...

که همچون نور ماه ميشکافت...

عمق احساسم را تا مرا ...""

به " باوري پر از تو "برساند...