ياد من باشد از فردا صبح،
جور ديگر باشم…
بد نگويم به هوا، آب،‌زمين!
مهربان باشم با مردم شهر و فراموش كنم هرچه گذشت…
خانه‌ي دل بتكانم از غم
و به دستمالي از جنس گذشت، بزدايم ديگر تار كدورت از دل
مشت را باز كنم، تا كه دستي گردد
و به لبخندي خوش، دست در دست زمان بگذارم