آنک بي‌باده کند جان مرا مست کجاست
و آنک بيرون کند از جان و دلم دست کجاست

و آنک سوگند خورم جز به سر او نخورم
و آنک سوگند من و توبه‌ام اشکست کجاست

و آنک جان‌ها به سحر نعره زنانند از او
و آنک ما را غمش از جاي ببرده‌ست کجاست

جان جان‌ست وگر جاي ندارد چه عجب
اين که جا مي‌طلبد در تن ما هست کجاست

غمزه چشم بهانه‌ست و زان سو هوسي‌ست
و آنک او در پس غمزه‌ست دل خست کجاست

پرده روشن دل بست و خيالات نمود
و آنک در پرده چنين پرده دل بست کجاست

عقل تا مست نشد چون و چرا پست نشد
و آنک او مست شد از چون و چرا رست کجاست