من آدمهاي ساده را دوست دارم.

همان ها که بدي هيچ کس را باور ندارند.

همان ها که براي همه لبخند دارند.

همان ها که هميشه هستند،

براي همه هستند.



آدمهاي ساده را

بايد مثل يک تابلوي نقاشي

ساعتها تماشا کرد؛

عمر شان کوتاه است،

بس که هر کسي از راه مي رسد

يا ازشان سوء استفاده مي کند يا زمينشان ميزند

يا درس ساده نبودن بهشان مي دهد.



آدم هاي ساده را دوست دارم.

بوي ناب “ آدم ” مي دهند