آن کشته که بردند به يغما کفنش را

خون از مژه مي ريخت به تشييع غريبش

پيراهني از نيزه و شمشير به تن کرد

زيباتر از اين چيست که پروانه بسوزد

آغوش گشايد به تسلاي عزيزان

خورشيد فروزان شده در تيره گي ِ شام

تا باز به دنيا برساند سخنش را