آب را گل نکنيم،
شايد از دور علمدار حسين، مشک طفلان بر دوش، زخم و خون بر اندام، مي رسد تا که ازين آب روان، پر کند مشک تهي، ببرد جرعه ي آبي برساند به حرم، تا علي اصغر بي شير رباب، نفسش تازه شود، و بخوابد آرام.
آب را گل نکنيم،
که عزيزان حسين، همگي چشم به راهند که ساقي آيد، و به انگشت کرم، گره کور عطش را بگشايد.
آب را گل نکنيم...