قرار بود غمم را به عشق چاره کني

نه اين که اين دل خون را هزار پاره کني

روا نبود که من در ميانه خاک شوم

کنار گود تو بنشيني و نظاره کني

دلم کنار نمي‌آيد اين جدايي را

نمي‌شود به همين راحتي کناره کني

قرار بود که حافظ به خنده باز شود

نه اين که اشک بريزي و استخاره کني

مباد خرمن مويت ز اشک خيس شود

مباد دامن شب را پُر از ستاره کني

"رسيد مژده که ايام غم نخواهد ماند"

نشد که فال بگيري و زود پاره کني