بيا اي جان نو داده جهان را / /
ببر از کار عقل کاردان را
چو تيرم تا نپراني نپرم / /
بيا بار دگر پر کن کمان را
ز عشقت باز طشت از بام افتاد / /
فرست از بام باز آن نردبان را
مرا گويند بامش از چه سويست / /
از آن سويي که آوردند جان را
از آن سويي که هر شب جان روانست / /
به وقت صبح بازآرد روان را