سلام...ممنون ازحضورتون.

خدايا: تو مي‌داني که چه مي‌کشيم. پنداري که چون شمع ذوب مي‌شويم، آب مي‌شويم. ما از مردن نمي‌هراسيم، اما مي‌ترسيم بعد از ما «ايمان»‌ را سر ببرند. و اگر نسوزيم هم که روشنايي مي‌رود و جاي خود را دوباره به شب مي‌سپارد. چه بايد کرد؟

از يک سو بايد بمانيم تا شهيد آينده شويم، و از ديگر سو بايد شهيد شويم تا «آينده» بماند. هم بايد امروز شهيد شويم، «فردا» بماند و هم بايد بمانيم تا فردا «شهيد» نشود. عجب دردي! چه مي‌شد امروز شهيد مي‌شديم و فردا زنده مي‌شديم تا دوباره شهيد شويم.
(شهيد سيد مهدي رجب بيگي)