مـا شبـي دســت بـر آريـم و دعـــــايـي بـکـنـيـم
غـم هـجــران تـو را چـــــــــاره ز جـايـي بـکـنـيـم
دلِ بـيـمـار شــد از دست ، رفـيـقـــــــان مــددي !
تـا طـبـيـبـش بـه سـر آريــم و دوايــي بـکـنـيــــم
آن کـه بيجـرم بـرنـجـيـد و بـه تـيـغــم زد و رفـت
بــازش آريـــــد خـــــدا را کـه صـفـــايـي بـکـنـيـم
خـشـک شـد بـيـخ طـرب ، راه خـرابـات کجاست؟
تـا در آن آب و هـــــــــوا نـشـو و نـمـايي بـکـنـيـم
مــــــدد از خـاطـــر رنــدان طـلـب اي دل ! و ر نـه
کـار ، صـعـب ست ، مـبـادا که خطـايي بـکـنـيــم
سـايـهي طـايــر کــم حـوصــلـه کـــــاري نـکـنـــد
طـلـب از ســايــهي مـيــمــون هـمـايي بـکـنـيـم
دلـم از پـرده بـشد حـافــظ خوشگوي کجاست؟
تـا بـه قــول و غـزلــش ســــاز و نـوايـي بـکـنـيـم