ساقي غم من بلند آوازه شدست

سرمستي من برون ز اندازه شدست

با موي سپيد سرخوشم کز مي تو

پيرانه سرم بهار دل تازه شدست

از من رمقي به سعي ساقي مانده است

وز صحبت خلق بيوفايي مانده است

از باده دوشين قدحي بيش نماند

از عمر ندانم که چه باقي مانده است

چون در گذرم به باده شوييد مرا

تلقين ز شراب ناب گوييد مرا

خواهيد به روز حشر يابيد مرا

از خاک در ميکده جوييد مرا

نيکي و بدي که در نهاد بشر است

شادي وغمي که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل

چرخ از تو هزار بار بيچاره تر است