براي لحظه ي شيرين روياهاي زيبايم

درون بستري از مخمل و ديبا

من تو را با تيشه ي عشقم تراشيدم

به شوقي همچو برق ديدگان تو

به مهتاب درون چشمه پاشيدم

شبي در گوشه اي تنها

شبي مهتابي و روشن

که از غمها تهي بودم

تو را با تيشه ي انديشه ي شعرم تراشيدم

تنت را در ميان چشمه ي مهتابها شستم

نشاندم در ميان برق صد الماس

بتي عشق آفرين گشتي

گرفتي روشني تابنده گشتي

شباهنگام هزاران اختر تابنده و روشن

تو را بايد ستايش کرد

تو را بايد نيايش کرد

ولي ، اما، دريغا...
mer30