دلگيرم از زمانه بيا مهربان من

بر لب رسيده از غم ايّام جان من

دنيا مرا به بند اسارت کشيده است

رنگ قفس شده همه ي آسمان من

عمرم به سر شد و نشدم آنچه خواستي

باران شرم مي چکد از ديدگان من

عشّاق را به رنج و بلا آزموده اند

اي واي اگر «فراق» بود امتحان من