شعله ي آتش عشقم منگر بر رخ زردم
همه اشکم همه آهم همه سوزم همه دردم
چون سبويي که شکسته ست و رخ چشمه نبيند
کو اميدي که دگرباره همآغوش تو گردم؟
لاله ي صبح بهارم که درين دامن صحرا
آتش داغ گلي شعله کشد از دم سردم
کس ندانست که چون زخم جگر سوز نهاني
سوختم سوختم از حسرت و لب باز نکردم
جلوه ي صبح جواني به همه عمر نديدم
با خزان زاده ام آري گل زردم گل زردم