بُـــــگذار بــــاد عـــاشـــقانه هايم را با خودش ببرد …
بُـــــگذار بگريم همچون ابـــــر عجــول بر روي شــوره زار زنــــدگي …
بُـــــگذار آنـــقدر فــــرياد بزنم که ديگر حرفي نــــماند براي گـــفتن …
بُـــــگذار خــودم را غـــرق کنم در اين دريــــاي مواج غـــــم ها …
بُـــــگذار از دست جـــادوگري سيـــب ســـرخ زهــرآلود را بگــيرم و با لذت آن را گاز بزنم …
بُـــــگذار دهن کجي کنم به تـــــمام احساس هاي دنيـــا …
بُـــــگذار عـــاشق ها را دست کم بگيرم و مـــعشوقه ها را نـــاديده …
بُـــــگذار دست به سينه باشم تا اينکه دستم به اشـــتباه بر کمري بـــلغــزد …
بُـــــگذار لـــب هايم را قــفل زنم سنگين … تا با هر کـــليد لـــبي باز نــشود …
بُـــــگذار به جاي ” آدم ” , "سنگ” را در آغـــوش بگيرم … زيرا اين زنده و بــــي احساس است و آن مــرده و بـــي دل …
به راســـتي که مرده و بـــي دل بــــه از زنده و بـــي احساس …!
بُـــــگذار شـــب هايم بـــي ســـتاره باشد و حتي بـــي ماه …
بُـــــگذار چـــشم هايم بدون قـــصه به خواب رود … و تــــن پـــر نيـــازم از ” خواهش ” تـــهي شـــود …
بُـــــگذار گــرمــــاي وجـــودم را سرکوب کنم و پـــاي بگذارم بر اين هـــوس هاي بــازيگــوش …
بُـــــگذار روزهايم مملوء از خـــورشيد باشد و اما مــــن در کــمين ســايه هاي مخوف …
بُـــــگذار خــشک شوم چون درخــتي در پـــاييز ... و ســرد شوم همچون هـــواي زمـــستان …
بُـــــگذار تـــشنه باشم … بُـــــگذار ســيراب نشوم و ســرابي هم نبينم …
خــــدايــــا :
بُـــــگذار تــــنها باشم … بُـــــگذار با تــــن ها نـــباشم …
بُـــــگذار "بي يار” باشم … بُـــــگذار با ” ياران ” نــــباشم …
بُـــــگذار زخـــم خورده باشم امــــا زخــــم زنـــنـــده نــــباشم …
بُـــــگذار شـــکسته شوم امــــا شـــکننــده نــــباشم …
بُـــــگذار خســـته باشم امــــا خـــسته کنــنده نــــباشم …
.
بُـــــگذار بــــاد عــــاشـــقانه هايم را با خودش بـــبرد ….