إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالي إذا أحَبَّ عَبداً غَتَّهُ بِالبَلاءِ غَتّاً وَ ثَجَّهُ بِالبَلاءِ ثَجّاً فإذا دَعاهُ قالَ لَبَّيکَ عَبدي لَئِن عَجّلتُ لَکَ ما سَأَلتَ إنّي علي ذلِکَ لَقادرٌ و لَئِنِ ادَّخرتُ لَکَ فَما ادَّخرتُ لَکَ فَهُوَ خَيرٌ لَکَ .

خداوند تبارک و تعالي چون بنده اي را دوست دارد در بلا و مصيبتش غرقه سازد و باران گرفتاري بر سرش فرود آرد و آنگاه که اين بنده خدا را بخواند فرمايد : لبيک بنده ي من ! بي شک اگر بخواهم خواسته ات را زود اجابت کنم مي توانم اما اگر بخواهم آن را برايت اندوخته سازم اين براي تو بهتر است

إنَّ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَاداً فِي الأرض مِن خَالِص عِبَادِهِ مَا يُنزلُ مِنَ السَّمَاء تُحفَةً إلَي الأرض إلَّا صَرَفَهَا عَنهُم إلَي غَيرِهِم وَ لَا بَلِيَةً إلّا صَرَفَهَا إلَيهِم.

خداي عز و جل بندگاني در زمين دارد و در بين بندگان خالصش، کساني هستند که هر نعمتي از آسمان به زمين فرود آيد، آن را از ايشان باز دارد و به ديگران دهد، و هر گرفتاري که نازل شود، بر ايشان فرود آورد.

مَنِ انْقَطَعَ اِلَى اللّه‏ِ كَفاهُ اللّه‏ُ كُلِّ مَؤُنَةٍ وَ رَزَقَهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنِ انْقَطَعَ اِلَى الدُّنْيا و َكَلَهُ اللّه‏ُ اِلَيْها؛

هر كس از غير خدا بِبُرد، خداوند، هزينه زندگى او را تأمين مى‏ كند و از جايى كه انتظار ندارد، روزى ‏اش مى‏ دهد؛ امّا هر كس چشم اميدش به دنيا باشد، خداوند، او را به دنيا وا مى‏ گذارد.

أفضَلُ الإيمانِ أن تَعلَمَ أنَّ اللَّهَ مَعَكَ حَيثُ ما كُنتَ.

برترين [مرتبه] ايمان آن است كه بدانى هركجا باشى خدا با تو است.

اِنَّ الوُصُولَ اِلي اللهِ عَزّوجلَّ سَفَرٌ لا يُدرَکُ اِلّا بِامتِطاءِ اللَّيلِ؛
وصول به خداوند عزوجل سفري است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد.

اَفضَلُ ما يَتَقَرَّبُ به العَبدُ اِلي اللهِ بَعدِ المَعرِفَةِ به ، الصَلوةُ؛

بهترين چيزي که بنده بعد از شناخت خدا به وسيله آن به درگاه الهي تقرب پيدا مي کند، نماز است.

الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ يومَ القيامَةِ؛

دورترين مردم ار خداوند عزّو جل در روز قيامت سرکشانِ متکبّر هستند.

مَن طَلَبَ رِضَي الله بِسَخَطِ النّاس کَفاهُ اللهُ اُمورَ النّاسّ وَ مَن طَلَبَ رِضَي النّاسِ بِسَخَطِ اللهِ و َکَلَهُ اللهُ إلَي النّاسِ.

هر که خشنودي خدا را بطلبد هر چند به قيمت خشم مردم، خداوند او را از مردم بي نياز مي کند و هر که رضايتِ مردم را با ناخوشنودي خدا طلب کند خداوند او را به مردم وا مي گذارد.

لا تَتظُروا اِلي صَغيرِ الذّنبِ و لَکنِ انظُرُوا اِلي ما اجتَرَأتُم؛

به کوچکي گناه نگاه نکنيد بلکه به چيزي [نافرماني خدا] که برآن جرات يافته ايد بنگريد.

اَرج الله رَجاءَ لايجرّئک عَلي مَعصيتِه و خَف اللهَ خوفاً لا يؤيسُک مِن رَحمته؛

به خداوند اميدوار باش، اميدي که تو را بر انجام معصيتش جرات نبخشد و از خداوند بيم داشته باش بيمي که تو را از رحمتش نااميد نگرداند.

مَن تَلَذَّذَ بِمَعاصي اللهِ أورَثَهُ اللهُ ذُلّاً؛

هر که از معصيت خدا لذت ببرد خداوند او را به ذلت مي افکند.

فَاَمّا حَقُّ اللّه‏ِ الاَكْبَرُ فَاِنَّكَ تَعْبُدُهُ لا تُشْرِكُ بِهِ شَيْئا فَاِذا فَعَلْتَ ذلِكَ بِاِخْلاصٍ جَعَلَ لَكَ عَلى نَفْسِهِ اَنْ يَكْفيَكَ اَمْرَ الدُّنْيا وَ الآْخِرَةِ وَ يَحْفَظَ لَكَ ما تُحِبُّ مِنْها ؛

حق بزرگ‏تر خداوند اين است كه او را بپرستى و چيزى را با او شريك نسازى، كه اگر خالصانه چنين كنى، خداوند كار دنيا و آخرتت را كفايت مى‏كند و آنچه را دوست دارى برايت نگه مى‏دارد.

مَن حاوَلَ اَمراً بِمَعصِيَةِ اللهِ کانَ اَفوَتُ لِما يَرجو و اَسرَعُ لِما يَحذَرُ.؛

کسي که بخواهد از راه گناه به مقصدي برسد ، ديرتر به آروزيش مي رسد و زودتر به آنچه مي ترسد گرفتار مي شود.

ثَلاثٌ مَنْ لَمْ تَكُنْ فيهِ فَلَيْسَ مِنّى وَ لا مِنَ اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ. قيلَ: يا رَسولَ اللّه‏ِ، وَ ما هُنَّ؟ قالَ: حِلْمٌ يَرُدُّ بِهِ جَهْلَ الْجاهِلِ وَ حُسْنُ خُلْقٍ يَعيشُ بِهِ فِى النّاسِ وَ وَرَعٌ يَحْجُزُهُ عَنْ مَعاصِى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ؛

سه چيز است كه هر كس نداشته باشد نه از من است و نه از خداى عزّوجلّ. عرض شد: اى رسول خدا! آنها كدامند؟ فرمودند: بردبارى كه به وسيله آن جهالت نادان را دفع كند، اخلاق خوش كه با آن در ميان مردم زندگى كند و پارسايى كه او را از نافرمانى خدا باز دارد.

لا يَسعَدُ امْرُؤٌ إلاّ بِطاعَةِ اللّه‏ِ سُبحانَهُ وَ لا يَشقَى امْرُؤٌ إلاّ بِمَعصيَةِ اللّه‏ِ؛

هيچ كس جز با اطاعت خدا خوشبخت نمى‏ شود و جز با معصيت خدا بدبخت نمى‏ گردد.