آدم که غمگين مي شود
خودش را جدا مي کند از جمع
که مبادا آسيبي به خوشي هاي ديگران بزند
مورد فراموشي قرار مي گيرد
و تنها تر و تنها تر مي شود
آنچنان در تنهايي خود غرق مي شود
که ديگر با هيچ تلنگري بر نمي خيزد
و اين آغاز تلخ يک پايان است