دل روشني دارم اي عشق!
صدايم کن از هرچه مي تواني....
صدا کن مرا از صدف هاي باران،
صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن،
صدايم کن از خلوت خاطرات پرستو!
بگو پشت پرواز مرغان عاشق چه رازي است؟
بگو با کدامين نفس مي توان تا کبوتر سفر کرد؟
بگو با کدامين افق مي توان تا شقايق خطر کرد؟
مرا مي شناسي تو اي عشق؟؟؟
من از آشنايان احساس آبم!
همسايه ام مهربانيست! ...
من نمي دانم تو را آن سان که بايد گفت!!!
من نمي گويم!!
از تو گفتن پاي دل درگِل، بالهاي شعر من در بَند!!!
من نمي گويم!!
خيل باران هاي باد آور که مي بارند و مي پويند و مي جويند مي گويند:
تا نفس باقيست زيبا، فرصت چشمت تماشاييست!!......