دلم گرفته آسمون ، نمي تونم گريه کنم شکنجه مي شم از خودم ، نمي تونم شکوه کنم

انگاري کوه غصه ها رو سينه من اومده باز داره باورم مي شه ، خنده به من نيوموده

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم تو روزگار بي کسي يه عمره که در به درم

حتي صداي نفسم ، مي گه که توي قفسم من واسه آتيش زدن يه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون، يه کم منو حوصله کن نگو که از اين روزگار،يه خورده کمتر گله کن

منو به بازي مي گيرن عقربه هاي ساعتم برگه تقويم مي کنه لحظه به لحظه لعنتم

آهاي زمين نچرخ تا آروم بگيره يه آدم شکسته تن

شب توام با سکوت,

همدم اشک هاي من است.

شبي که همانند من از زندگي روزانه به تنگ امده است...

در سکوت بي پايانش,

در سبک بالي و انتظار زيبايش,

در درد دلها و بغض هاي اشنايش,

مرا از خود نمي راند!

او همچنان تنها ياور لحظه هاي شبانگاهي انتظار من است...