تنهايي‌ ...
فرو ريختني آرام و تدريجي‌ ‌ست چنان در سکوت به عمق مي‌‌ روي که چيزي نمي‌‌ شنوي جز صداي نفس‌ هاي آدم‌ هايي‌ که بي‌ هيچ بهتي ، غرق شدن لحظه‌ اي تو را مي‌‌ نگرند ...
آدم‌ هايي‌ که نمي‌‌ دانند شانه‌ هاي خسته ي تو چقدر نيازمند آغوش بي‌ قضاوت يک دوست است آدم‌ هايي‌ که نمي‌‌ دانند تنهايي‌ ، شايد پشت پيچ بعدي در انتظار آنها باشد آدم‌ هايي‌ که نمي‌ دانند ترديد و انزوا ، انتخاب هيچ کس نيست آدم‌ هايي‌ که نمي‌‌ دانند تنهايي‌ ، فرو ريختني آرام و تدريجي‌ ‌ست