مناجات

گمان ميکنم پشت پرده سکوت لحظه هايم،دستي پنهان است که گاهي باتکاني کوچک مرا

به زمزمه عشق تو وا ميدارد. تو که خداي سالهاي بامن بودني،

چه نزديکي واما من چه دور از تو،درخيالي که به بي خيالي هم نمي ارزد.

من درنده تر از وحوش جنگل دل،چنگ و دندان فرو کرده در آرامش روح خويشم.

مددي ازتو مرا به خود خواهد آورد تا اندکي باچشم بصيرت،

مرگ تدريجي فرصت هاي طلايي خويش را نظاره گر باشم.

خداوندا،اگر که درخواب غفلت غنوده ام،نه به ناز ونوازش،که باسيلي کابوسي بيدارم کن

تا واپسين فرصتهاي عمرم را براي باتو بودن صرف کنم

آمين يا رب العالمين