شايد آنروز که سهراب نوشت؛ تا شقايق هست زندگي بايد کرد، خبر از دل پر درد گل ياس نداشت.
بايد اين طور مي نوشت که:
چه شقايق باشد، چه گل لاله و ياس تا نيايد مهدي، زندگي دشوار است...

دل نوشته ي آيت الله بهجت به امام زمان(عج):
اى پر از عرش خدا به خدا سپارمت
آه، سه نيمه شعبان است كه مَه مهكش ما، آيينه ى خورشيد نشد وخسوف اجل، حجاب بين نازنين رويش وچشم عشاق شد.
آه، كه همه اين ايام غيبت، تمام سالها، بودن تو كه بوى خوش حضرت مهدى (عج) بودى مرهمش بود. ودلخوش وخرم از اين بوديم كه اگر محروم وممنوع از ديدن ياريم، خدا را هزاران وهزار شكر كه در كوى بهترين يارِ ياريم.
تو كه چه بى خبر ازبهشت ذكر به بهشت عدن عروج كردى وبى تو ونماز تو عروج من وما ناتمام، تمام شد.
ونميدانم آيا ميدانى كه تو اى خوبم، دارايى خدا وناخدا دراين عصر عسير بودى؟
ومن كه همه فقر بودم، سر اين بزم به اشارت ودعوت تو مهمان شدم وبخدا كه همه فخر شدم. اما امان كه هنوز عطشم از وصل تو سيراب نبود كه تو خود مهمان وبهترين مهمان بزم ونشئه ديكرى شدى.
بهجتم! و اى همه بهجتم!

سلام دوست عزيز منتظر. ممنون از حضور روحاني و معنوي شما در غمخانه انتظار .