در حقيقت براي انسان دو دنيا است: دنياي ممدوح و دنياي مذموم، دنياي ممدوح دنيايي است که بودن در آنموجب کسب فضائل انساني و تهيه زندگي سعادتمند ابدي شود.در مقابل دنياي مذموم، دنياي خود انسان است به اين معني که انسان دلبسته و فريفته دنيا شود که منشأ تمام مفاسد و خطاهاي انسان است.بنابراين خود دنيا و نعمتهاي آن به عنوان مخلوق خداوند، نمي­تواند شر بوده و مورد مذمت قرار گيرد بلکه عکس العمل انسان در قبال دنياست که مي­تواند خوب و ممدوح يا بد و مذموم باشد.حضرت علي(ع) در نهج البلاغه چنين مي­گويد :

«الدنيا خلقت لغيرها و لم تخلق لنفسها»

دنيا براي رسيدن به آخرت آفريده شد، نه براي رسيدن به خود دنيا.
دلبستگي انسان به دنيا چون باعث دور نگه داشتن از قرب الهي مي­شود، دنياي مذموم است و هر چه اين دلبستگي بيشتر باشد، حجاب بين انسان و خداوند بيشتر و ضخيم­تر مي­شود.
دنيا همچون نردباني زير پاي انسان است و انسان يا روي پله اوّل است يا روي پله دوّم يا روي پله سوّم يا...به هر حال چه روي پله اوّل باشد يا دوّم يا سوّم، بالاخره اين نردبان را از زير پاي انسان خواهند کشيد. البته کسي که روي پله اوّل است يک مقدار آسيب مي­بيند. کسي که روي پله دوّم است بيشتر و همينطور،انسان هر قدر که به دنيا نزديک شودو دلبسته و فريفته دنيا شود، پله­اي از پله­هاي آن را پشت سر گذاشته است.
بنابراين آنچه در قرآن و روايات مورد نکوهش واقع شده، دلبستگي به دنيا است. هدف اصلي آخرت است نه دنيا، دنيا وسيله و محلي است براي رسيدن به آخرت و کسب فضائل انساني، و مسلماً چنين دنيايي مذموم و مورد نکوهش نيست.