ارزش هر انساني تنها از آرزو و آمال وي نزد خداي و ديگران برملا مي‌گردد. لذا بايد شجره‌اي پرثمر بود تا اسلام شكوفاتر گردد، تا ثمرش را به خداي تقديم داريم. پس چرا آنقدر ناراحتيم براي چيزي كه از اوست و نزد ما وديعه است، نه تنها امانت، بلكه همه از خود اوست و اختيارش را نيز او دارد، زيرا مالك قلب ماست و ما بايد بهترينها را در راه او هديه نماييم، پس چرا در تأمل هستيم؟ آيا از اين ارزانتر؟