سلام بزرگوار
خدا قوت



گاهي‌ که از غم لبريز مي‌شوي ‌و از احساس تنهايي سرشار، انگار هيچ‌کدام از آدم‌هاي اطرافت نمي‌توانند حتي پناه کوچکي براي ‌غصه‌هاي‌ تو باشند. گاهي که برگ‌هاي سبز و با طراوت درختان را زرد و خشک مي‌انگاري ‌و آسمان صاف و آبي خدا را غبارآلود و غم‌ بار... سجاده‌ات را پهن مي‌کني. چشمت مي‌افتد به مهر که رويش نوشته :”تربت کربلا، ‌امام حسين(ع)” بي‌اختيار به ياد زيارت عاشورا مي‌افتي. کتاب دعايت را بر مي‌داري و شروع مي‌کني :”السلام عليک يا ابا عبدا…” مي‌خواني‌ و اشک مي‌ريزي و با قطره قطره اشکي که مي‌ريزي‌ گويي پله پله به آسمان مي‌روي. به سوي خداي مهربانت. خودت را چون کبوتري‌ مي‌يابي که رها شده‌اي‌ از زمين و غصه‌هاي زميني.

تنتون سلامت و دلتون شادراستي ممنون خبر دادين بابت اقا منصور