يکي از همين روزها
از راه مي رسي و
بهار
از دل همين زمستان
آغاز مي شود.
من مي شکفم و
درخت آواز مي خواند
و زيبايي
پنجره هاي خانه مان را
قاب مي گيرد.

از راه مي رسي و
عطر مهرباني
جوانه هاي تازه مي روياند
و دوباره باران
نام مستعار عشق مي شود...

کسي چه مي داند؟!
شايد همين حالا
تو در راهي
که من
اين همه شاعر شده ام!