خدايا! دردمندم، روحم از شدت درد مي سوزد، قلبم مي جوشد، احساسم شعله مي کشد و بند بند وجودم از شدت درد صيحه مي زند.

خدايا! تو مرا اشک کردي که همچون باران بر نمکزار انسان ببارم، تو مرا فرياد کردي که همچون رعد در ميان طوفان حوادث بغرم، تو مرا درد و غم کردي تا همنشين محرومين و دلشکستگان باشم.

تو مرا عشق کردي تا در قلب هاي عشاق بسوزم، تو مرا برق کردي تا در آسمان ظلمت زده بتازم و سياهي اين شب ظلماني را بدرم.

خدايا! تار و پود وجود مرا با غم و درد سرشتي، تو مرا با آتش عشق سوختي، در گوره غم گداختي، در طوفان حوادث ساختي و پرداختي، تو مرا در درياي مصيبت و بلا غرق کردي و در کوير فقر و حرمان و تنهايي سوزاندي.

خدايا! دل غم زده و دردمندم آرزوي آزادي مي کند، و روح پژمرده ام خواهش پرواز دارد تا از اين غربتکده سياه رداي خود را به وادي عدم بکشد و از بار هستي برهد و در عالم نيستي فقط با خداي خود به وحدت برسد.