نها چفيه داشتند... من چادر دارم....آنان چفيه مي بستند تا بسيجي وار بجنگند... من چادر مي پوشم تا زهرايي زندگي کنم... آنان چفيه را خيس مي کردند تا نَفَس هايشان آلوده ي شيميايي نشود... من چادر مي پوشم تا از نفَس هاي آلوده دور بمانم... آنان موقع نماز شب با چفيه صورت خود را مي پوشاندند تا شناسايي نشوند... من چادر مي پوشم تا از نگاه هاي حرام پوشيده باشم...آنان با چفيه زخم هايشان را مي بستند ... من وقتي چادر ي مي بينم ياد زخم پهلوي مادرم مي افتم... آنان سرخي خونشان را به سياهي چادرم امانت داده اند... من چادرسياهم را محکم مي پوشم تا امانتدار خوبي براي آنان باشم..

سلام معمولا بچه هاي تهراني که تعطيلي ميشه ميان شمال ان شااللله ماهم ميايم...