کنار بقيع
دل غـريــب مـــن از گــردش زمـــانــه گرفت بـه يــاد غربــت زهــرا شبــي بـهانه گرفتشبــانــه بــغـــض گلـــوگــير مـن کـنار بقيع شکست و ديده ز دل اشکِ دانه دانه گرفتز پـشـت پــنــجــره هــا ديـدگــان پـر اَشکم سراغ مدفـن پـنـهـــان و بــي نشانه گرفتنــشـان شـعـلــه و دود و نـــواي زهــــرا راتـوان هـنــوز ز ديــوار و بـــام خـــانــه گرفتمصيبتي است علي را که پيش چشمانشعــدو امـيــد دلــش را بـــه تــــازيـانه گرفتچـه گـفـت فـاطـمـه کـان گونـه بـا تأثر و غم علــي مــراسم تـــدفـيــن او شبـانه گرفتفـــراق فـاطــــمــه را بــوتــراب بـــــاور کردشبي کــه چوبــه تــابـوت را به شانه گرفت
