ما را به يک کلاف نخ آقا قبول کن / يا ايّها العزيز ! أبانا ! قبول کن
آهي در اين بساط به غير از اميد نيست / يا نا اميدمان ننما يا ، قبول کن

ممنون.

گفتم که روي خوبت از ما چرا نهان است ؟ / گفتا تو خود حجابي ور نه رخم عيان است

گفتم که از که پرسم جانا نشان رويت ؟ / گفتا نشان چه پرسي آن کوي بي نشان است

اي مقـــامت فـراتـر از مريــــم

اي شکوهـت رسـاتـر از حــــوا

ام کلثــوم خواهــر زينب

عصمت الله دوم زهــــرا

**

پيش پايـت تــمام حـــور و ملـــک

در رکـــــوع و سجـــــود افتـــــاده

نســل برتـر ز خانــــواده نـــــور..!

دخت مـولا و فاطمـه زاده

**

اي حجابت فرشته را چادر

حوريان در طواف معجر تو

آن قدر ناز داري اي بانو..!

بال جبريل فرش معبـر تو

**

از نفسهايت اي نسيم بهشت..!

بــوي عطــر و گــلاب مي آيــــد

التمــاس دعـاي نيمــه شبـــان

سوي تو مستجـــــاب مي آيــد

**

تو کجـــــا و تبـــــار ناپـاکان

تـو مليکـه ز عالــم ملکـــــــوت

تـو بهشتـي چـه نسبتي داري

به کويــر و به دوزخ و برهــوت

**

قرص خورشيد و زمهير سياه

جمع ايمان و کفـر ممکن نيست

هرکـــه ايــن قصـه را کنـد بــاور

به خدا شيعه نيست مؤمن نيست

**

انتــهـاي عــروج جبـرائـــيل

اوليــن پــله مقــــام شمــا

کربـلا زنـده مانـده امــا، بـا

خطبه زينب و کلام شمـا

**

مثل زينب غروب عاشورا

داغـــــدار بـــــرادرت بـــودي

آمــــدي در حوالـــي گـــودال

و کمک حـــال مـــادرت بودي

**

دست سنگين عصر عاشورا

روي مـــاه تو را کبـود، نمود

آن طرف زينبي که بود سپـر

اين طرف تو ميان آتش و دود

**

مثل زينب ميان بزم شراب

تکيـــه گــاه يتيــم اربـابــــــي

کربلا؛ کوفه؛ شام؛ کرب و بلا

تا مـدينـه چـو مـاه، مي تابي

**

زينـب و تـــــو؛ مکمــــل عشـقـيـــد

تو درخشــنده؛ زينب المــاس است

ادبـــت در مـقــابــــــل خـــواهـــــــــــــر

در مثل، چون حسيـن و عباس است