آيا خبرت هست چه مي کشم؟

از تنهايي خود و ازدحام جمعيت

در غربتي خود باخته، پشت ديوار فاصله

ميان امواج درد و ساحل ناپيداي آرامش

در جاده بي انتهاي عبور

پاهاي تاول زده و عصايي شکسته

مانده ام ميان تن پوشي از اسارت

!در حيرتم

بر تاراج فرصت در دايره زمان

و زواياي بازي که هندسه عبورم را

تا مرز نبودن کشاندند

و لحظه هاي ناب بودن را در گوشه هاي تنگ اسير کردند

مي دانم خبرت هست چه مي کشم

اي قاصد مانوس سحر

آيا وقت آمدن نفسي تازه بر اميد نفس باخته ام نيست؟

اي سرمه کش چشم تر ناز پري ها

تا چند بخوانيم تو را در سحري ها



تا چند بخوانيم که از پاي نمانند

بي صف شدگان خون جگران دور و بري ها



هي روز شمرديم ، شمرديم به انگشت

بي شکوه در اين بي کسي و در بدري ها



زيباست که در موسم انگور بيايي

با ما بدهي با ده اي از خون جگري ها



تاول زده غضروف دو زانوي صبورم

در هروله ي تازه به دنبال پري ها



آوازه اش افتاد به اين شهر مي آيي

ديدند تو را مردم صحرا ، کپري ها



باشد تو بيايي ، نفسي تازه بگيرم

تا باد چنين باد از اين خوش خبري ها

آورده ام از دريا يک چشم اهورايي

چشمي که گمان کرده هر شب تو در اينجايي



مي ترسم از اينکه تو آهسته بيايي باز

خوابم برود ناگاه بر بالش لالا يي



گفتي که ميآيم من هر جا که غم است آنجا

غم ميرسد اما تو. نمي آيي



چشمم به در است اينک در خلوت اين شبها

من منتظرت هستم اي حضرت تنهايي

من از قبيله ي شبنم ولي تو روشني تبار

ببين چه ساده روز را ، نشسته ام به انتظار



چه فصل سرد و ساکتي ، پناه بر تو اي بزرگ !

چرا نمي رسم به تو ، چرا نمي شود بهار ؟



غمت به روي شانه ام ، دوباره گريه مي کند

بيا و تسليت بگو به شانه هاي سوگوار



از اين سکوت خسته ام بيا صدا بزن مرا

و مرهمي به روي زخم هاي کهنه ام گذار



به آسمان نمي رسم ، به حجم سبز خانه ات

دلم به انتظار تو ، تو بر ستاره ها سوار !

در خوابهاي بيسروسامانمان بمان

اي آخرين ستارهي اندوه ِ آسمان



در کنج خلوت شب تشويش رخنه کن

با ما سرود ِ«ميرسم از راه»را بخوان



تصوير تو بزرگترين باور من است

مردي هميشه داشته لبخند بر لبان



مردي شبيه قصهي خرما و نان عزيز

مردي شبيه قصهي باباي مهربان



مردي شبيه تشنگي و بغض کودکان

مردي شبيه قصهي سرخ ستارگان



مردي شبيه ماه ، مردي بريده دست

مردي شبيه مردترين مرد داستان ...



تصوير تو بزرگتر از باور من است

اي آشناي گمشدهي ناشناسمان



تا کي تمام هفته همين شعر باشد و

آواز دلشکستهي اميد ، بعد از آن



جمعه به جمعه قصه به تکرار ميرسد

آواز دلشکستهي ما ، اشک جمکران



هفته به هفته خستهتر از قبل مي شويم

قطره به قطره اشک پس از آن پيات روان



آيينهها پر از غم و ترديد ماندهاند

اشعار تلخ حسرت و ياس است بر زبان



در راه مانده ايم و کسي نيست در افق

تنها حضور توست اميد مسافران



چشمي به راه آمدنت دوختيم و باز

گوشي به راه کعبه ...

بر نغمه ي اذان ...

گوش کن! مي شنوي همهمه دريا را؟

تپش واهمه خيز نفس صحرا را؟



نور، بي حوصله در پنجره مي آشوبد

باز کن پنجره بسته گلدان ها را



واژه ها در شعف شعر شدن مي رقصند

ديدي آنک به افق چرخش مولانا را



شيهه اسب کسي در نفس طوفان است

گوش کن! مي شنوي همهمه ي دريا را؟



سبزپوش است سواري، گل و قرآن در دست

آب مي پاشد، يک مرقد ناپيدا را