ناله كن اى دل به عزاى على
گريه كن اى ديده براى على
كعبه ز كف داده چو مولود خويش
گشته سيه پوش عزاى على
عمر على عمره مقبوله بود
هر قدمش سعى و صفاى على
ديده زمزم كه پر از اشگ شد
ياد كند، زمزمه‏هاى على
تيغ شهادت سر او را شكافت
كوفه بود، كوه مناى على
عالم امكان شده پر غلغله
چون شده خاموش صداى على
نيست هم آغوش صبا بعد از اين
پيك ظفربخش لواى على
منبر و محراب كشد انتظار
تا كه زند بوسه به پاى على
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعاى على
آه كه محروم شد امشب دگر
چشم يتميان ز لقاى على
مانده تهى سفره بيچارگان
منتظر نان و غذاى على
واى امير دو سرا كشته شد
خانه غم گشته،سراى على
پيش حسين و حسن و زينبين
خون چكد از فرق هماى على
خواهم اگر ملك دو عالم حسان
از دل و جان باش گداى على

در خـانه مـولا نـيست، يـك خــاطر شــــاد امشب
آن قـــامــت همـچون ســرو، از پـاى فـتاد امشب

بر فـــرق ســر عـــالم، خـــاك غـم و ماتم ريخت
از ضـــــربـت‏شـــمشــير فرزنــد مراد امشـــــب

در كــوفـــه زخــــم آلـود، هر جـــا كه يتيــــــمى بود
بــــارى ز غـم و حســرت، بر دوش نــهاد امشـــــب

دلـها همـه مـحزون اسـت، هر ديـده پـر از خون است
ايـن محــــنت عظــــــمى را بـر كوفـه كه داد امشب؟

محــراب عـلى از خـون، رنگـين شـده، واويـلا
در سوگ على چشمى، بى اشـك مـباد امشــب

در زيـــر زلــف، روي تو بينــد گـر آفـــــتاب

بـــي پـــــرده جلـــوه گــر نشود ديگر آفــــتاب

روزي کـــه در درون دل مــــــن درآمــــــدي

بــيرون نــکرده بـود سـر از خــاور آفــــــتاب

بــي پــرده وقـــت صــبح بيـــــا بـر کنــار بـام

تــا بـاز پـس کـشد سـر از ايـن مـنظـر آفـــتاب

در محـــفلــي کــه شــمع رخــت جـلوه مي کند

پـــروانـــه وار مـــي زنـــد آنــجا پــر آفتـــاب

هــر روز مـي نــهد بـه زمـيـن روي تـابنــاک

گــــويـا بـه بـوي عــاطـفــــت داور آفـــــــتاب

جـويـاي کـوي کـيست که در طـي ايـن بـروج

هــــــر روز مـي رود بـه ره ديـــگـر آفــــتـاب

تــا ره بــرد بـه خـاکـــــ در شـحنــه ي نـجــف

گـــردد در آســــمان ز پـــي رهبــــر آـفتـــــاب

زيــن گــونـه بـر سپـهر بـرآمـد از ايــنکه داشت

بـر جـبــــهه داغ بـــنـدگـي حــيــــــــدر آفــــتاب

آن ســــروري کـــــه بــــهـرِ نـــمــازش ز بــاختر

آورد بـــــاز مــعــجــــزِ پــيــغــمــبــر آفـــــــتاب

اي مــــــوکـب جــلال تـو بـر چـرخ گـرم سـيـــر

در آن ميـــانـه از همــــــه واپــس تـر آفــــــــتاب

جـــــز مدحــت جــلال تــو حـرف دگـــر نيـــافت

گــــرديد پـــاي تــا ســر ايـــن دفتـــــر آفــــــتاب

على امشب چرا بهر عبادت بر نمى‏خيزد؟
چرا شير خدا از بهر طاعت‏بر نمى‏خيزد؟
خداجوئى كه از ياد خدا يكدم نشد غافل
چه رو داده كه از بهر عبادت بر نمى‏خيزد
از آن ضربت كه بر فرق على زد زاده ملجم
يقين دارم كه از جا، تا قيامت‏بر نمى‏خيزد
به محراب دعا در خون شناور گشته شير حق
دگر بهر دعا آن ابر رحمت‏بر نمى‏خيزد
ز كينه ابن ملجم آتشى افروخت در عالم
كه زين آتش بجز دود ندامت‏بر نمى‏خيزد
طبيب آن زخم سر را ديد و گفتا با غم و حسرت
على ديگر از اين بستر سلامت‏بر نمى‏خيزد
نهد سر هر كسى بر آستان مرتضى(خسرو)
ازاين درگاه تا روز قيامت‏بر نمى‏خيزد

اين گفت: بزرگ و نامدار است علي

و ان گفت که: مرد کار زار است علي

اما به حقيقت او نه ان است و نه اين

ائــــــينه ي ذات کردگار است علــي

بي ذکر علي صومعه و ديري نيست

کس را پـي درک ذات او سيري نيست

گويند که از غـير علـي چشـم بپوش

هـر جـا نگـرم علـي بـود غيـري نيـست

تـا تـاج ولايـت علـي بـر سـر مـه

هر روز ز روز رفته نيکو تر مـه

شکرانه ان که مير دين حيدر مـه

از لطف خدا و پاکي مادر مـه

اسکندر و من اي شه عالي درجات¹

هر دو به جهان صرف نموديم اوقات

بـا هـمـت مـن کجـا رسـد همـت او

من خاک درت جستم و او اب حيات

تـا کــي بـه تـمـنــاي وصــال تــو يــگـانـه

اشکم شود از هـر مـژه چون سـيل روانه

خواهـد به سر ايـد شـب هجـران تو يا نه

اي تـيـر غـمـت را دل عـشــــاق نـشـانـه

جـمعـي به تو مشغول و تو غائب ز ميانه

رفـتـم بـه در صـومـعـه عــــابــد و زاهــــد

ديـدم هـمه را پيش رخـت راکـع و سـاجد

در مـيـکـده رهـبـانـم و در صـومـعـه عــابد

گـه مـعـتـکف ديـرم و گـه سـاکن مسـجد

يـعني که تو را مـي طلـبم خـانه به خـانه

روزي کـه بـر افـتند حريــفان پـي هـر کـار

زاهد سوي مسجد شد و من جانب خمار

مـن يـــار طلـب کـردم و او جــلوه گـه يــار

حاجـي بـه ره کـعـبه و مـن طـالـب ديـدار

او خانه همي جـويد و من صـاحــب خـانه

هـر در کـه زنـم صـاحب ان خـانه تويي تو

هـر جـا کـه روم پرتـو کـاشـانه تـويـي تــو

در مـيـکـده و ديـر کـه جـانـانـه تـويـي تــو

مقـصود من از کعـبه و مـي خـانه تويي تو

منـظور تـويــي کــعـبه و بــت خـانه بــهانه

بـلـبل ز چـمن زان گـل رخـسار نشـان ديد

ديـوانـه نـيم مـن کـه روم خــانـه به خــانه

عــاقـل بــه قـــوانـيـن خـرد راه تـــو پــويـد

ديـوانــه بــرون از هـمـه ايـيـن تــو جـــويـد

تــا غـنـچـه بشـکفـته ايـن بـاغ کـه بـويـــد

هـر کـس بـه زبـاني صفت حــمد تــو گويد

بـلبـل بـه غـزل خـوانـي و قـمـري به تـرانه

بيـچاره "بــهائي" که دلـش زار غـم توست

هر چند که­عاصي ­است ­زخيل­­خدم توست

اميـــــد وي از عـاطــفت دم بـه دم توست

تـقـصـيـر خـيالـي بـــه امــيد کـــرم توست

يعـني که گـنه را به از اين نيست، بـــهانه