عطار نيشابورى

صد هزاران اوليا، روى زمين
از خدا خواهند مهدى را يقين
يا الاهى، مهديم، از غيب آر
تا جهان عدل گردد آشکار
مهدى هاديست تاج اتقيا
بهترين خلق برج اوليا
اى ولاى تو معين آمده
بر دل و جانها همه روشن شده
اى تو ختم اولياى اين زمان
وز همه معنى نهانى، جان جان
اى تو هم پيدا و پنهان آمده
بنده ?عطارت? ثناخوان آمده

فيض کاشانى

الا يا ايها المهدى، مدام الوصل ناولها
که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکلها
صبا از نکهت کويت نسيمى سوى ما آورد
ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها
چو نور مهر تو تابيد در دلهاى مشتاقان
ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها
دل بى‏بهره از مهرت، حقيقت را کجا يابد
حق از آيينه رويت، تجلى کرد بر دلها
به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبان را
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
به حق سجاده تزيين کن، مَهِل محراب و منبر را
که ديوان فلک صورت، از آن سازند محفلها
شب تاريک و بيم موج و گردابى چنين هايل
ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحلها
اگر دانستمى کويت، به سر مى‏آمدم سويت
خوشا گر بودمى آگه، ز راه و رسم منزلها
چو بينى حجت حق را، به پايش جان فشان اى فيض!
متى ما تلق من تهوى، دع الدنيا و اهملها .

من منتظر صبح درخشان تو هستم

چون خانه بدوش شب هجران تو گشتم

آشفته‏ تر از موى پريشان تو هستم

شه خضرانشين ما کجايى؟

مذاب کوره آهنگرانم

به يادت جمعه‏ها در جمکرانم

تو را احوال مى‏پرسم زمردم

چه در سهله، چه در کوفه، چه در قم
احمد عزيزى

خدا را پيش تو احساس کردم

زمستانهاى من دور از بهارن

د تمام جمعه‏هايم بى قرارند
سيدمحمد موسوى‏پور

صبح بى تو

صبح بى تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد

بى تو حتى مهربانى حالتى از کينه دارد

بى تو مى‏گويند تعطيل است کار عشقبازى

عشق اما کى خبر از شنبه و آدينه دارد

جغد بر ويرانه مى‏خواند به انکار تو اما

خاک اين ويرانه‏ها بويى از آن گنجينه دارد

خواستم از رنجش دورى بگويم يادم آمد

عشق با آزار خويشاوندى ديرينه دارد

در هواى عاشقان پر مى‏کشد با بى قرارى

آن کبوتر چاهى زخمى که او در سينه دارد

ناگهان قفل بزرگ تيرگى را مى‏گشايد

آنکه در دستش کليد شهر پر آيينه دارد.

تنفس صبح صفحه 46